19 jun De apotheker is ook maar een mens

Foute pillen krijgen is geen pretje

Het moment dat ik ontdek dat een farmaceutische wisseltruc de oorzaak is van mijn superdip, komt de stoom dan ook uit mijn oren. Drie maanden eerder is mijn vertrouwde Thyrax omgeruild voor een generiek medicijn. Dat ik niet de enig ben die dit is overkomen, weet iedereen die de discussies ook maar een beetje volgt. Net zoals er met mij velen zijn voor wie zo’n achteloze ruil grote gevolgen heeft. (Nog steeds rij ik met frisse tegenzin rondjes in de spreekwoordelijke achtbaan: van hartkloppingen naar doodmoe naar trillend nerveus tot uitgeput en misselijk).

Die gevolgen gaan wel weer over, gelukkig. Kwestie van: “Diep Ademhalen Af En Toe Schelden Maar Daar Niet In Blijven Hangen Want Hoe Verleidelijk Ook Het Verziekt Het Leven Zo”.
Ik heb ontdekt dat, als ik niet boos blijf, ik er zelfs behoorlijk Zen van word. Tegen wil en dank weliswaar, maar toch. Maar voordat de grote zen-oefening kan beginnen, moet ik eerst mijn Thyrax zien terug te krijgen.
Mijn eerste neiging is, om naar de apotheek te rennen en de apotheker eens flink de oren te wassen. Maar ja, hoe zinvol is dat? De energie om aan deze aanvechting toe te geven ontbreekt. Gelukkig. Dat geeft tijd om even af te koelen.

Een paar dagen later stap ik er naar binnen, al mompelend: ‘Niet boos worden, niet boos worden’. Dat lukt. En wat blijkt? Die apotheker is heus wel voor rede vatbaar. Luistert goed. Onderdrukt haar neiging om in discussie te gaan. Vindt het heel vervelend voor me. Zegt dat ook. Bestelt direct Thyrax. Noteert in mijn dossier dat dit niet meer moet gebeuren. Wenst me sterkte. Zo’n apotheker gun ik iedereen.

Daarom: drie hoeraatjes voor mijn apotheker!

Desalniettemin: het is en blijft jammer dat er nog steeds zo veel onwetendheid heerst bij mensen, die er voor schildklierpatiënten toe doen. Werk aan de winkel dus.

Deze column verscheen eerder op schildklier.nl